Hoe Lutografie woorden gaf aan mijn verdriet

Ik dreig te verdrinken in een moeras van niet gehuilde tranen, van onvervulde dromen, wensen en verlangens. Met het verliezen van de liefde van je leven, verlies je zoveel meer. Al je toekomstplannen, al je zekerheden, een stukje identiteit, het samenzijn, de schoonheid van het leven, niets is meer wat het was. Je worstelt, spartelt, zwemt tegen de stroom in, gaat kopje onder en komt sputterend weer boven en dat alles weer opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ik zit opgesloten in mijn verdriet en in mijn pijn, opgesloten in een heel diep zwart gat, die mij lijkt op te slokken. Rouwen is topsport, maar in Coronatijd lijk je nog harder te moeten werken. De wereld zit op slot, de afstanden zijn letterlijk onoverbrugbaar. Thuis in mijn eigen veilige bubbel gaat het redelijk oké, maar echt 'volwassen' gesprekken over mijn verdriet en gemis zijn er niet. Ook die broodnodige knuffel ontbreekt! Die eenzaamheid en afstand van de mensen die ik liefheb, trekken me nog harder de diepte in, maar...