Hoe Lutografie woorden gaf aan mijn verdriet

Ik dreig te verdrinken in een moeras van niet gehuilde tranen, van onvervulde dromen, wensen en verlangens. Met het verliezen van de liefde van je leven, verlies je zoveel meer. Al je toekomstplannen, al je zekerheden, een stukje identiteit, het samenzijn, de schoonheid van het leven, niets is meer wat het was. Je worstelt, spartelt, zwemt tegen de stroom in, gaat kopje onder en komt sputterend weer boven en dat alles weer opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ik zit opgesloten in mijn verdriet en in mijn pijn, opgesloten in een heel diep zwart gat, die mij lijkt op te slokken. 

Rouwen is topsport, maar in Coronatijd lijk je nog harder te moeten werken. De wereld zit op slot, de afstanden zijn letterlijk onoverbrugbaar. Thuis in mijn eigen veilige bubbel gaat het redelijk oké, maar echt 'volwassen' gesprekken over mijn verdriet en gemis zijn er niet. Ook die broodnodige knuffel ontbreekt! Die eenzaamheid en afstand van de mensen die ik liefheb, trekken me nog harder de diepte in, maar ik moet blijven drijven, blijven zwemmen, boven blijven komen, want er is nog teveel om voor door te gaan. Deze donkerte, deze stilte, deze zwaarte mag niet winnen en dat is het moment dat ik besluit dat er wat moet gebeuren.

Maar het is nog steeds Coronatijd, het land op slot, hulp is heel ver weg. Met een psycholoog of coach praten online blijkt voor mij echt niet te werken. Mijn hart luchten via de telefoon of beeldbellen voelt oncomfortabel en onpersoonlijk. Wat werkt wel voor mij? Wat helpt helend en verzachtend? En terwijl ik deze vragen aan mezelf stel, kom ik tijdens mijn zoektocht terecht op de website van Leoniek van der Maarel (https://www.hetnieuwerouwen.nl/).  

Het Nieuwe Rouwen biedt nieuwe manieren van omgaan met rouw. Iedereen is anders, iedereen rouwt anders, en dus bieden wij andere manieren om jou te helpen bij rouw. We kijken daarbij naar de creatieve sector, nieuwe technologie en de behoeften van rouwenden. Op deze manier hopen we jou te kunnen helpen op de manier die bij jou past. 

 Rouwen is keihard en vaak eenzaam werken. Therapie is meestal de enige hulp, maar niet iedereen wil of kan naar een therapeut. Met Lutografie werk je online aan je persoonlijke verlies en een veranderd leven - ondersteund door informatie, kijktips, meditaties en creatieve opdrachten. Met Lutografie geef je vorm aan verdriet, geef je herinneringen een plek, en krijg je zo weer rust in je hoofd en in je lijf.

Dit sluit precies aan bij mijn behoefte en mogelijkheden op dit moment. Want rouwen is een persoonlijk proces en als je dat in combinatie doet met het draaiend houden van een gezin met vier kinderen, is het telkens meebewegen met de golven en zoeken naar gaatjes in tijd en mogelijkheden om je eigen gevoel de ruimte te geven. Ik kan dit in mijn eigen tempo doen, in mijn eigen vertrouwde omgeving, in de dosering die ik aan kan op het moment. Sinds het overlijden van de liefde van mijn leven en papa van onze twee jongsten voel ik een hele sterke drang om de herinneringen vast te leggen, omdat ik zo bang ben dat zij die kleinste details, die belangrijke momenten gaan vergeten. Dus ik ga schrijven voor hen, ik ga schrijven voor mij, omdat het vereeuwigt, omdat het heelt, omdat het mijn diepste gevoelens vertaalt naar woorden die ik anders niet kan vinden. 

De opdrachten zijn helder en overzichtelijk beschreven en brengen me op plaatsen waar ik zelf nog niet bij kan of wil. Maar juist deze vriendelijke geleiding zorgt ervoor dat niets in het rouwproces wordt overgeslagen. Eerst de diepte in, de diepte van de herinneringen en het verdriet, om daar schrijvend het dal door te gaan en er weer langzaamaan uit te klimmen. De lees- en kijktips geven me veel herkenning en houvast en steunen me in het feit dat het niet raar is dat ik me zo voel, of dat ik de dingen beleef zoals ik doe. Die herkenning en erkenning is van cruciaal belang in mijn rouwproces. Dat lotgenotengevoel, aan halve woorden genoeg hebben, slepen me deze periode door. 

Steeds meer woorden vullen mijn papier. Woorden die ik richt aan hem die ik zo lief heb. Heel getailleerd schrijf ik ons levensverhaal, het ziekteproces, ons afscheid, de begrafenis en de weken erna. Bij elk woord dat ik schrijf voel ik de bevrijding van mijn verdriet en voel ik de verbinding met hem. Het verdriet wat opgesloten ligt in mijn hart, vindt een weg naar buiten via de opdrachten en brieven aan hem. Bij elke letter die ik schrijf voelt mijn hart ietsje lichter en is het minder donker om me heen. Tranen vloeien samen in de inkt die ons levensverhaal, en mijn persoonlijke rouwproces vereeuwigen op papier. 

Ik schrijf met mijn rouwproces mee. De ene week heel veel, dan een paar weken niet. Juist omdat ik het kan doseren, werkt dit zo goed voor mij. Geen 'gedwongen rouwarbeid', maar het juiste doen als mijn situatie dat toe laat. Het schrijven aan hem geeft me een soort rust en voelt tegelijkertijd als een communicatiemiddel met de hemel. Op deze manier kan ik nog steeds ons leven met hem delen, hem alles vertellen en vooral mijn gevoelens aan hem uiten. Ik merk dat ik steeds meer groei in dit schrijfproces en steeds vaker durf ik iets te delen op mijn socials. Dit is ook omdat ik merk dat ik sterk de behoefte heb om hem 'in leven te houden'. Voor ons is hij nog steeds een heel belangrijk onderdeel van ons dagelijks leven, ook al is hij er fysiek niet meer bij. Door te schrijven aan hem en over hem, weet ik zeker dat hij nooit vergeten wordt. Door te schrijven aan hem en over hem, zal onze liefde blijven bestaan. Door te schrijven aan hem en over hem, vinden mijn tranen de weg naar het papier, want zoals mijn blog al beschrijft:

My tears are words that need to be written!

Dankzij de geleide opdrachten van Lutografie vond ik mijn stem op papier en gaf ik woorden aan mijn verdriet. Leoniek, bedankt voor dit prachtige programma wat mij heeft geholpen in een hele moeilijke tijd. Dankzij Lutografie heb ik belangrijke stappen gemaakt in mijn rouwproces, op eigen kracht, op mijn eigen manier. Mijn zwaarte is een heel stuk lichter, het donkerste donker werd langzaamaan weer licht. Met de herinnering voor altijd vereeuwigd en met mijn gevoelens op de juiste manier verwoord, durf ik weer naar de toekomst te kijken! En mocht het even niet zo lekker gaan, bezit ik nu de juiste 'tools' om daarmee om te gaan! 

Eem