Hartverluchting

Ons herinneringsweekend zit er helaas al weer op. Een heel weekend samen met onze kinderen naar de zee, jouw favoriete plekje. Vorig jaar ontstond een nieuwe traditie op jouw sterfdag. Ik wilde deze moeilijke dag ietsje luchtiger en minder beladen maken, omdat ik merkte dat er door het jaar heen al heel veel moeilijke en zware dagen zijn. Ik wil heel graag onze prachtige herinneringen ophalen, terwijl wij met elkaar nieuwe maken. Waar we oud en nieuw verweven met elkaar, dit delen met jou. Een weekend vol liefde voor jou, een soort cadeautje van ons aan jou. Omdat ik weet dat jij wilde dat wij door zouden leven, dat we leuke dingen zouden ondernemen, ons niet zouden verdrinken in verdriet. Dus daar stonden we samen op het prachtige uitgestrekte strand in Zeeland, uitkijkend naar de zee, genietend van elkaar en van het heerlijke zonnetje.' Weet je nog mama, dat we spelletjes deden samen met papa en hard wegsprongen voor de golven? Dat was de beste dag van mijn leven'. Juist jong...

Twijfel is één van de dingen die zonder twijfel altijd in mijn leven aanwezig is geweest. Ik ben bekend met twijfel, over de grootste en de kleinste zaken van het leven. Zolang ik me kan herinneren is twijfel altijd één van de grote spelers aan de onderhandelingstafel, met rechts mijn ratio en links mijn intuïtie en gevoel. Soms mild met elkaar in gesprek, soms met heftige discussies. Soms is twijfel er om mijn gevoel te steunen en soms is twijfel een irritante aanwezige die mijn angst en onzekerheid alleen maar meer en meer voedt. Twijfel is altijd aanwezig, met een meer of mindere luidere stem, maar altijd is het daar! Ik ben een echt gevoelsmens met een scherpe intuïtie, maar door verschillende gebeurtenissen in mijn leven heb ik houvast gezocht in het rationaliseren, beredeneren en analyseren. Ongemerkt kwam die sterke ratio steeds meer op de voorgrond te staan, bood het me een soort van schijnveilig houvast en dreef het me verder weg van wie ik werkelijk was. Steeds vaker kwamen m...

Al dagen voel ik me onrustig. Al dagen suddert er iets van onbehagen diep van binnen. Het is die tijd van het jaar, de tijd van terugdenken, de tijd van herbeleven, de tijd van stil staan bij. Mijn hoofd is zich niet altijd bewust van bepaalde data, maar mijn lichaam en mijn hart hebben een nauwkeurig geheugen, zijn het niet vergeten. Integendeel...... mijn lichaam herbeleeft elk moment nauwkeurig! Twee jaar geleden bevond ik me in een nachtmerrie! Ik smeekte, bad, hoopte, wenste vurig dat er een vergissing gemaakt was. Dat de artsen er naast zaten, dat iemand me op zou bellen, met de mededeling dat dossiers verwisseld waren, of dat het toch iets anders was wat ze hadden gezien. Ik hoopte, wenste, smeekte nog harder toen ik zag hoeveel pijn jij moest verdragen, hoeveel lijden jij moest ondergaan. Hoe je elke dag weer je strijd streed om maar langer tijd met ons door te mogen brengen, want je was nog niet zo ver, je was nog niet klaar om ons te verlaten. Dus streed en vocht je door, dro...

Wil je over hem blijven praten alsof hij er nog steeds is? Wil je hem blijven benoemen juist in ons grote gemis? Wil je me blijven vragen hoe het met me gaat? Wil je mij de ruimte geven als ik over hem praat? Hij is nog nooit echt weggeweest Hij hoort er nog steeds heel veel bij Juist doordat ik hem benoemen kan Voel ik steeds nog die verbondenheid Ook al is hij niet meer in leven Hij is pas werkelijk heen gegaan Als er niet meer wordt gesproken Over zijn liefdevolle bestaan Dus noem zijn naam in liefde Benoem me je gemis Omdat rouwen zonder hem te noemen Leeg en zonder inhoud is Hij kan alleen maar verder leven In het wezen van ons bestaan Door hem te blijven benoemen gaat hij nooit echt bij ons vandaan Dus wees niet bang om mij te kwetsen Je doet me echt geen verdriet Het meeste raakt mijn hartje Als niemand hem meer ziet Voor ons was hij de  wereld Voor ons was hij intens geluk Juist door dat te blijven benoemen Gaat die liefde nooit meer stuk Eem