Ik mis mij

Ons herinneringsweekend zit er helaas al weer op. Een heel weekend samen met onze kinderen naar de zee, jouw favoriete plekje. Vorig jaar ontstond een nieuwe traditie op jouw sterfdag. Ik wilde deze moeilijke dag ietsje luchtiger en minder beladen maken, omdat ik merkte dat er door het jaar heen al heel veel moeilijke en zware dagen zijn. Ik wil heel graag onze prachtige herinneringen ophalen, terwijl wij met elkaar nieuwe maken. Waar we oud en nieuw verweven met elkaar, dit delen met jou. Een weekend vol liefde voor jou, een soort cadeautje van ons aan jou. Omdat ik weet dat jij wilde dat wij door zouden leven, dat we leuke dingen zouden ondernemen, ons niet zouden verdrinken in verdriet. Dus daar stonden we samen op het prachtige uitgestrekte strand in Zeeland, uitkijkend naar de zee, genietend van elkaar en van het heerlijke zonnetje.' Weet je nog mama, dat we spelletjes deden samen met papa en hard wegsprongen voor de golven? Dat was de beste dag van mijn leven'. Juist jongen, en daarom zijn we hier!

Het weekend was heerlijk, was ontspannen, liefdevol, gezellig en vol humor. We hebben eerst gepicknickt bij jouw graf, alvorens we naar Zeeland reden. De kleintjes hebben nog iets prachtigs geknutseld om je graf op te vrolijken en om je te laten weten hoeveel ze van je houden. De rest van het weekend hebben we alle terrassen aan het strand ontdekt, onze buikjes volgegeten en niet te vergeten geproost op het leven, jouw leven! Onze dankbaarheid uitgesproken en gedeeld, want wat zijn wij gelukkig dat jij in ons leven was!    

En zo mooi als het weekend was, zo erg voelt de kater op de dag erna. Ik voel me net zo ontheemd, leeg en eenzaam als de dag na je overlijden. De eerste minuten leek alles nog normaal, maar toen ik mijn bed uitstapte kwam de waarheid harder binnen dan ik voor mogelijk had kunnen houden. Je had ons gezamenlijk huis verlaten, een oorverdovende stilte en een nog grotere leegte achterlatend. Zelfs na twee jaar, is die leegte, die kilte, die stilte overweldigend groot. En waar ik het hele weekend positief jou kon herdenken, voel ik nu het gemis, het verdriet en de pijn. Lieve schat, er zijn geen woorden voor hoe erg ik je mis, maar nog meer mis ik mezelf. Ik mis mij, ik mis de persoon die ik was. 

Voor jouw overlijden was ik een positief ingesteld persoon, met tomeloze energie, altijd in voor een uitdaging en voor gezelligheid. Ons gezin was ons stralend middelpunt van een soms gemene en wrede wereld. Maar in ons huis heerste gezelligheid, geborgenheid, veiligheid en heel veel humor en nog meer liefde. Geen tegenslag was te groot, geen dag was te zwaar met jou aan mijn zij! Wij konden alles aan. We hadden al zoveel overwonnen afzonderlijk van elkaar, maar ook samen. We maakten de keuze voor de liefde, onze liefde voor elkaar. En vanaf dat moment had het 'ze leefden nog lang en gelukkig' moeten zijn. Het tegendeel is helaas waarheid geworden. Want ons 'lang' was veel te kort en 'gelukkig' werd diep ongelukkig, omdat ik verder moest leven in een wereld zonder jou.  

Ik mis de mij van ervoor, de mij die eindeloze energie had, de mij zonder kort lontje, de mij zonder slapeloze nachten, de mij die werk en thuis prima kon combineren. De mij die altijd iets goeds uit iets 'fouts' kon halen. De mij die altijd positief naar de wereld keek. Ik mis de mij wie ik was naast jou, de mij die zelfverzekerd was, die bergen kon verzetten, die dromen nastreefde, gedragen door jouw blindelings vertrouwen, je aanmoedigen, je steun en toeverlaat. Ik mis de mij die niet bang is voor de dood, de mij die niet bang is om te verliezen. De mij zonder torenhoge adrenaline-levels, zelfs bij de meest onschuldige dagelijkse voorvallen. De mij die niet meteen in de stress schiet als de telefoon gaat, bang dat ik slecht nieuws zal ontvangen. De mij die onbevangen kon houden van, zonder reserves en altijd all-inn ging, of het nu ging om familie, vrienden of de liefde. De nieuwe mij is veel angstiger om opnieuw te verliezen. En dat staat in zo'n zwaar contrast met wie ik was en hoe ik in het leven stond. Want had ik al niet van het leven geleerd dat je bewust moet genieten? Dat je niet moet wachten tot het te laat is om te vertellen wat je werkelijk voelt voor iemand? Had ik niet al geleerd dat alleen vandaag telt, het hier en nu, omdat we niet weten of morgen ons wel gegeven wordt? De nieuwe mij lijkt overschaduwt te zijn door het gemis, het verdriet en de pijn waardoor ik mijn eigen (oude) waardes niet (meer) waar kan maken. 

Ik kan eindeloze brieven schrijven over hoeveel ik je mis, waarin ik je mis,, hoe ik je mis, waar ik je mis, wanneer ik je mis...... Maar het gemis naar mezelf is minstens net zo groot. Waar jij me in de kracht kon zetten, me aanmoedigde, in me geloofde, me steunde, moet ik het nu zelf doen, maar ik ben lang niet zo overtuigend als jij! Ik mis mij echt heel veel. Want ik wil niet meer bang hoeven zijn, ik wil de scherven van mijn gebroken hart niet elke dag bij elkaar hoeven rapen. Ik wil weer een leuke moeder zijn, een leuke vriendin, een leuke werkneemster, een lieve en betrokken juf, een leuke zus, een leukere mij! 

En terwijl ik dit schrijf besef ik me ook dat elke verandering in je leven je als persoon ook veranderd. Dat heet levenservaring. We zijn immers niet meer dat onbeschreven blad die we waren bij ons geboorte. Mijn verleden heeft me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Ik ben altijd trots geweest op het feit dat ik mijn 'rugzakje' heb om kunnen buigen naar een kracht. En ook dit zal ik op de één of andere manier ombuigen. Ik zal jouw verlies verweven in mijn nieuwe ik. Een ik die helaas de liefde van haar leven veel te kort bij haar mocht hebben. Een ik die moet dealen met verdriet, gemis en pijn. Een ik die een zware verantwoordelijkheid draagt, elke dag maar weer. Maar een ik die het 'gewoon' maar wel even doet! Opgeven is geen optie, nu niet, nooit niet! Dus met vallen en opstaan zal ik mijn nieuwe ik gaan omarmen. Met vallen en opstaan zal ik mijn nieuwe ik gaan vormgeven, verweven in een nieuwe werkelijkheid. En hoewel ik best wel trots ben op mij en op de stapjes die ik maakte, soms besluipt me het gevoel dat ik mij toch gewoon heel erg mis!

Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je heimwee hebt naar de persoon die je was of  naar de persoon die je graag zou willen zijn?