Trip-down-memory-lane

Al dagen voel ik me onrustig. Al dagen suddert er iets van onbehagen diep van binnen. Het is die tijd van het jaar, de tijd van terugdenken, de tijd van herbeleven, de tijd van stil staan bij. Mijn hoofd is zich niet altijd bewust van bepaalde data, maar mijn lichaam en mijn hart hebben een nauwkeurig geheugen, zijn het niet vergeten. Integendeel...... mijn lichaam herbeleeft elk moment nauwkeurig!

Twee jaar geleden bevond ik me in een nachtmerrie! Ik smeekte, bad, hoopte, wenste vurig dat er een vergissing gemaakt was. Dat de artsen er naast zaten, dat iemand me op zou bellen, met de mededeling dat dossiers verwisseld waren, of dat het toch iets anders was wat ze hadden gezien. Ik hoopte, wenste, smeekte nog harder toen ik zag hoeveel pijn jij moest verdragen, hoeveel lijden jij moest ondergaan. Hoe je elke dag weer je strijd streed om maar langer tijd met ons door te mogen brengen, want je was nog niet zo ver, je was nog niet klaar om ons te verlaten. Dus streed en vocht je door, droeg je verdriet, angst en pijn in stilte en gaf nog lang niet op. 

De trip-down-memory-lane doet pijn, heel veel pijn. Vanaf het moment dat de diagnose viel werden we geleefd. We kregen amper tijd om te bekomen, kwamen meteen in een medische mallemolen terecht die niet leek te stoppen. Echt tijd om te beseffen wat er gebeurde was er niet. We werden geleefd door die vreselijke ziekte, door alle processen er omheen, door onze kinderen, onze naasten, onze angsten en ons verdriet. We streden door, volledig gedreven op een flinke dosis adrenaline om zoveel mogelijk tijd te winnen. Tijd om op nog onbetaalbare herinneringen te maken, tijd om op een juiste manier afscheid te nemen van iedereen die je liefhad, tijd om onze kinderen voor te bereiden op wat komen zou, tijd om alles nog tegen elkaar te zeggen wat er te zeggen was, tijd, kostbare tijd.

Maar de tijd haalde ons in lieve Henk, de tijd kwam sneller dan we hoopten, sneller dan we konden beseffen, sneller dan ik ooit had kunnen vermoeden. Want amper zes weken na de vermoedelijke diagnose van kanker, overleed jij in de vroege ochtend van 27 maart in mijn armen. En ineens kwam die tijd, die daarvoor nog zo'n haast had, abrupt tot stilstand. En niet alleen de tijd stond stil, maar mijn hele wereld, ons hele leven, onze dromen, onze toekomst, alles kwam tot een abrupte stilstand. Een stilstand en een stilte, die oorverdovend en verlammend was, die mij veranderde voorgoed. Want op die dag lieve schat, stierf een deel van mij met jou. Mijn wereld werd zwart, donker, koud en kil. Mijn wereld werd incompleter dan ooit. Want mijn wereld dat was jij. Jij maakte deze wereld zo mooi, zo waardevol, zo bijzonder. En dat deed je niet alleen voor mij, maar ook voor je kinderen, voor de mensen om ons heen, voor al die mensen die van je hielden. 

Gebroken en nog maar amper mij worstelde ik me door de eerste maanden. Onze geweldige vier gaven me elke dag kracht om door te gaan, om mijn beste beentje voor te zetten, om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Dat had ik je immers ook beloofd. Maar wat heb ik gehuild, niet alleen om mijn eigen gemis, maar vooral om alles wat zij moeten missen in jou. Wat doet het me pijn als ik bedenk wat jij allemaal hebt moeten missen in hen. Hoeveel ze al zijn gegroeid, hoeveel stappen ze al gemaakt hebben zonder jou aan hun zij, hoe dapper ze zijn, hoe weerbaar, hoe kwetsbaar, hoe breekbaar maar oh zo sterk. Mijn hart gloeit van liefde en trots op de momenten dat ik besef hoeveel ze lijken op jou, hoeveel ze hebben meegekregen van jouw liefde, van jouw vertrouwen in hen, van jouw kracht en weerbaarheid. Want wat zijn ze geweldig die vier van ons en wat doen ze het goed!

De trip-down-memory-lane brengt vele nare herinneringen naar boven, veel herbelevingen. Ik onderga ze, herbeleef ze, doorsta ze, trotseer ze, hoeveel pijn ze ook doen. Het raakt de kern van dit verlies! Hoe meer ik die pijn durf toe te staan, hoe meer ik ze bewust doorleef, hoe meer het duidelijk maakt hoeveel ik van je hield, hoeveel ik meer van je ben gaan houden, hoeveel je gemist wordt, elke dag maar weer.

Maar de trip-down-memory-lane heeft inmiddels ook een parallelweg, een weggetje die ruimte geeft aan de mooie herinneringen uit deze zwarte periode. De herinneringen aan de goede gesprekken over leven en dood, over de liefde, onze liefde, over het leven van ons samen, over onze kinderen. Gesprekken over het naderende afscheid hebben het besef van onze kostbaarste momenten nog meer vergroot en achteraf zijn juist die kussen, die knuffels, die gesprekjes, die humor van jou, die zwijgzame momentjes samen, hand in hand, gewoon opgaand in dat moment, nu de momenten die het doen, de momenten die me zo dierbaar zijn! Gelukkig kregen wij de kans om ons samen voor te bereiden op het naderende afscheid. Gelukkig kregen wij de kans alles te bespreken met elkaar, onze wensen, onze dromen, onze angsten, onze gevoelens. Gelukkig deden wij dit samen!

Deze parallelweg laat ook zien welke goede stappen wij gezet hebben in dit hele proces. Hoe dit verdriet en dit gemis ons gevormd hebben, maar waar wij, op onze manier mee hebben leren omgaan. Vanaf de hoofdroute is goed te zien hoe wij jou verweven hebben in ons hele zijn, in ons leven 2.0! Want op die parallelweg loop jij gewoon met ons mee, beleef jij onze dagen, delen wij nog steeds elk hoogte- en dieptepunt met jou. Verbonden door onzichtbare lijnen, loop jij samen met ons op en blijf je altijd deelgenoot van ons bestaan. Want jij bent ons bestaan, zelfs na je dood. Dood ben je pas, als wij je laten gaan!         

De trip-down-memory-lane is dit jaar iets minder beangstigend dan vorig jaar. Deels komt dat omdat ik weet wat er gaat komen. Deels ook omdat ik weet dat je nooit echt weg bent geweest. Op subtiele, maar ook minder subtiele manieren zoek je nog steeds contact en voel ik je om me heen. Ik weet dat je trots bent, ik voel hoeveel je nog steeds houdt van ons. En dat maakt de trip een stuk minder eng. Die onzichtbare lijnen zullen ons voor altijd blijven verbinden, op welke weg wij ook lopen. 

Zoals Danny Vera zong op de uitvaart: 

'And I will go

To the farthest place on earth I know

I can travel all the road, you see

Cause I know you there with me'

Liefs Eem