(1) The butterfly-effect......

Lieve Henk,

Jouw vlucht is nog niet gevlogen

Jouw effect gaat nooit voorbij 

Jouw liefde blijft mij altijd raken

Voor altijd dicht bij mij

EEM

The butterfly-effect

Op een zonnige middag zit mijn kleine meisje hartverscheurend te huilen op mijn schoot. Haar tranen blijven maar stromen en schreeuwend naar de hemel blijft ze roepen: Papa, waar ben je nou? Papa, ik mis je zo! Ik kan niet zonder jou! Kom terug papa, kom terug! Het schreeuwen gaat over in een intens en wanhopig snikken. Haar schoudertjes schokken, haar lichaampje stijf van de opgebouwde spanning, haar hartje wild kloppend, haar oogjes gesloten, in zichzelf gekeerd en zich helemaal overgevend aan dit rauwe gevoel van gemis. 

Terwijl  mij ogen zich vullen met tranen, mijn moederhart zwaar gehavend bonkt op het ritme van mijn machteloosheid, mijn keel dichtgesnoerd van al het opgekropt verdriet, voel ik de zwaarte van het gemis en van de onvolmaaktheid van ons leven. Naast mijn eigen verdriet, is het zwaarst die machteloosheid die ik voel. Mijn moederhart wil helen, wil geruststellen, wil troosten, maar alle woorden en alle daden vallen in het niet bij dit verlies. Ik kan niet zeggen dat het over gaat, geen toverkusjes tegen de pijn, niet de geruststelling dat het ooit beter wordt, geen tovertrucs of magie. Het enige wat ik kan doen is haar vasthouden, haar het gevoel geven dat ik haar begrijp, dat ik haar verdriet voel en erken. Met andere woorden, ik kan alleen maar zijn met haar in dit moment. 

En dan ineens fladdert daar een mooie kleurige vlinder om ons heen. Ik wijs mijn dochter op dit prachtige wezentje en samen kijken we er naar. Om toch iets van troost te bieden vertel ik haar dat vlinders een teken zijn van overleden mensen om ons te laten weten dat ze er nog steeds zijn. Ze fladderen om ons heen om ons te laten merken dat ze ons niet zijn vergeten en dat ze nog steeds een beetje op ons passen. En alsof deze vlinder ons gesprekje hoort, vliegt deze steeds een beetje dichterbij en geeft een vederlicht kusje op haar hand. Ik voel haar lichaampje ontspannen en de glimlach terug komen in haar ogen en op haar gezicht. Op deze middag wordt 'papavlinder' geboren!

Overal waar zij vlinders ziet, roept ze je na. Aan iedereen die het maar horen wilde, vertelt ze dat jij daar vliegt. Overal ga je met ons mee. Je bent niet alleen bij ons in de tuin, maar ook op de begraafplaats, in de stad, in het park en in de speeltuin. 'Papavlinder' wordt een beroemdheid in de buurt. Zelfs vriendjes en vriendinnetjes herkennen papavlinder van verre  en ook door hen wordt je enthousiast begroet. Je houdt zelfs verkleedpartijtjes, want telkens heb je andere kleren aan. Vlinders houden immers net als jij van mooie kleren en kleuren. En elke keer waar de vlinder verschijnt, verschijnt ook die glimlach op haar gezicht. En niet alleen bij haar! Ze steekt ons aan in haar enthousiasme en samen met die prachtige vlinders tovert zij ook een glimlach op het gezicht van de rest van ons gezin. 

Die vlinders waren er natuurlijk altijd, ook al voordat je stierf. Mijn aandacht was er niet op gericht. Het is te vergelijken met het feit dat je ineens allemaal zwangere vrouwen ziet als je zelf zwanger bent, of dat er toch best wel heel veel mensen in precies dezelfde auto rijden als die jij net hebt gekocht. Mijn ratio kan alles heel goed beredeneren, verklaren, een plekje geven. Maar toch.........

De ontmoetingen met vlinders sinds jouw overlijden, zijn niet zomaar te verklaren, zijn niet zomaar te beredeneren. Ze zijn te magisch, te goed getimed, te close om zomaar af te doen met een simpele verklaring. Precies op die momenten dat we jou zo hard nodig hebben, precies op de juiste momenten is daar een vlinder, die troost biedt en geeft. Om maar even enkele voorbeelden te noemen, zo groeit er een prachtige vlinderstruik precies naast je graf, vol met de mooiste, kleurigste en prachtigste vlinders. Alsof het zo zou moeten zijn. Zo kom je al twee jaar achter elkaar op bezoek op de camping. Ik zie er zo tegenop om alleen te gaan kamperen met de kinderen, maar ik heb jou moeten beloven toch te gaan. En na de eerste hordes genomen te hebben, alles te hebben opgebouwd met de nodige hulp, zit ik even bij te komen van deze inspanning en van de emoties die daardoor los komen. En ineens ben jij daar, een prachtige vlinder die landt op de tafel. Niet voor even, maar voor een lange tijd. Je zit daar minstens een half uur, ontspannen, zonder haast. Eventjes kom je zelfs op mijn hand zitten. En met een kleine aanmoediging 'stap je gewoon over' naar het handje van je dochter en daarna naar je zoon. Een dierbare, liefdevolle herinnering, doordrenkt van troost en aanmoediging. Want deze vederlichte aanraking is een ware streling voor mijn ziel.

En nu geloof ik in kusjes uit de hemel, ik geloof dat er zoveel meer is tussen hier en daar. Ik geloof dat jij op jouw manier laat weten dat je er nog steeds voor ons bent. Ik geloof dat de mooiste dingen geboren worden vanuit het grootste donker!