(2) The butterfly-effect: cocooned-up!

 

Lieve Henk,

Ik sluit de hele wereld buiten

Begeef me in afzondering zonder licht

Om mezelf opnieuw te ontdekken

En te leren dragen dit zware gewicht

Ik sluit de hele wereld buiten

Verzamel mijn tranen stuk voor stuk

Om mezelf opnieuw te motiveren

Te gaan leven voor geluk

Veilig geborgen

Met je vleugels van liefde om me heen

Verborgen voor het grote buiten

Weet ik jij laat me nooit alleen

Ik sluit de hele wereld buiten

Maar sluit jou nog dieper in mijn hele zijn

Langzame transformatie naar een ander leven

Want ook nu komt na regen zonneschijn

EEM

Cocooned-up!

Het gaat niet eens heel bewust. Er is geen vooropgesteld plan. Niet een spoorboekje van 'zo moet je het doen' of 'laten we het maar eens zo proberen'. Het land zit op slot; de wereld in de ban van Corona. De veilige bubbel van ons gezin, voelt helend en verzachtend. Eventjes geen moeten, eventjes geen plicht en dwang, geen geacteerde glimlachen, geen geforceerde sociale omgang. Onze Coronabubbel voelt veilig, vertrouwd, prettig, warm. Er is ruimte om te voelen, om te huilen, om te schreeuwen, om te rouwen, maar ook heel veel ruimte om te troosten, te steunen, er voor elkaar te kunnen zijn. En zo ontstaat onze eigen cocon, waar jij liefdevol je vleugels om heen slaat om ons te beschermen voor die keiharde buitenwereld en een nog hardere waarheid. 

Ons huis wordt steeds meer mijn eigen cocon. De sterke buitenmuren van ons huis werken beschermend, de zachte binnenkant helend. Immers hier kan ik je elke dag nog voelen. Je aanwezigheid vult de ruimte en laat mijn gemis naar de achtergrond verdwijnen. Ik voel je dicht bij mij. Als ik mijn ogen sluit, kan ik je aanrakingen nog voelen en hoor ik je fluisterend lieve en troostende woordjes zeggen. Het is nog steeds jij en ik, voor altijd samen, verbonden met elkaar, zelfs na jouw dood. 

Maar buiten de veilige muren van mijn cocon, staat de wereld in brand. Ik sluit het buiten, omdat het nieuws over Corona te overweldigend is. Het verdriet dat zoveel anderen ook moeten gaan meemaken door het verlies van een dierbare, de eenzaamheid die velen voelen, de angst die regeert....... ik kan en durf het niet toe te laten. Die buitenwereld voelt niet fijn en comfortabel. Buiten word ik immers geconfronteerd met ons grote gemis. Buiten kom ik op plekken waar jij ook had moeten zijn. Buiten zie ik complete gezinnen, wat onze waarheid alleen maar harder raakt. Buiten voel ik niet jouw troostende omarming. Buiten is de waarheid te hard, het gewicht te zwaar, het verdriet te groot. En dat is waar ik me terug begin te trekken. Thuis waar ik jouw vleugels om me heen wikkel, schuilend voor de waarheid, nog niet klaar om te dealen met dit grote verlies. 

Mijn cocon is een veilige vesting, waar ik me prettig en geliefd voel. De muren schermen me deels af voor de harde buitenwereld en de binnenkant bekleed ik met alle dierbare herinneringen aan ons leven samen. De zijdezachte maar sterke muren geven me de ruimte om mee te bewegen in de ontwikkelingen in de tijd. Want ook al voelt deze cocon voor mij heel veilig en vertrouwd, onze kleine vlindertjes zijn al wel klaar om weer de wereld te ontdekken. Zij hebben deze ruimte nodig. Zij hebben de behoefte om wéér te leven. Het mooie van deze cocon is, dat het er is wanneer nodig, maar dat ik het heel soms even van me af kan laten glijden zodat ik er kan zijn voor hen. Soms heel spontaan een stapje erbuiten, soms met een masker op. Maar altijd is er de terugkeer naar dit veilige nest. 

De rups kruipt over de grond, zich enkel bewust van datgene in zijn directe omgeving. Volledig in het hier en nu bereidt hij zich onbewust voor op de lange weg die voor hem ligt. Dan ineens eindigt zijn bestaan zoals hij dat tot nu toe kende. Er breekt een tijd van totale stilte en afzondering aan. De rups verandert in een cocon waar hij een totale transformatie zal ondergaan. Een rups wordt letterlijk in deze fase afgebroken (hoe dat is een heel groot mysterie) om zichzelf vanaf dan weer opnieuw op te bouwen. Dit proces kan alleen plaatsvinden in absolute rust en afzondering. Volledig overgeleverd aan zichzelf en de tijd. De cocon is noodzakelijk voor dit proces, want zonder deze bescherming kan dit proces niet plaats vinden. Nog onwetend van het waarom en het waarheen, wordt alle energie gestoken in het veranderingsproces. En dan is daar het nieuwe begin. De transformatie is compleet! Vanuit het donker en de stilte kan de rups aan zijn nieuwe leven beginnen. Pas op het moment dat de rups er zelf volledig klaar voor is, zelf uit de cocon zal breken, zal het zijn vleugels uitslaan en de wijde wereld invliegen, zijn schoonheid delend bij iedere ontmoeting. 

En zo is het ook met mijn cocon. De stilte en afzondering is nodig om mezelf te helen, te sterken, te ontwikkelen. Dit grote verlies, het verlies van de liefde van mijn leven, zal ik moeten verweven in mijn nieuwe zijn. De herinneringen van ons leven samen vormen de patronen op mijn te vormen vleugels. Mijn gevoelens en gedachten vormen de levenslijnen in die prachtige kleuren en patronen. Jouw leven wordt letterlijk en figuurlijk in mijn nieuwe zijn getekend, zodat ze altijd onderdeel zullen blijven van wie ik ben en van wie ik zal worden. Elke ontmoeting, elke bijdrage vormen mij als persoon. Dat jij van grote betekenis bent voor wie ik was, voor wie ik ben en voor wie ik wil zijn, mag blijken uit elke gehuilde traan, elk geschreven woord, elke liefdevolle gedachte, elke minuut van gemis, maar vooral uit de dankbaarheid dat ik een belangrijk deel van mijn leven mocht delen met jou.

Dus veilig in mijn cocon onderga ik mijn eigen transformatie. In mijn eigen tempo, overgeleverd aan het leven en aan de tijd, werk ik in het donker en de stilte aan mezelf, tot ik klaar ben om in liefde los te laten, wat voor altijd verweven is in mij!