Quality-grieve-time

Al twee keer eerder stonden we op het punt om mee te gaan, een weekendje georganiseerd door Achter de Regenboog. Een lotgenotenweekend voor kinderen (en ouders) die te maken gehad met een groot verlies in hun gezin. Al twee keer eerder wilde ik de sprong wagen, maar onverwachtse gebeurtenissen gooiden roet in het eten. Ik was al zoekende in contact gekomen met deze stichting, omdat ik iets zocht voor de kinderen. Ze zochten en zoeken naar herkenning, naar erkenning, naar medestrijders in een leven waarin verlies zo'n grote ruimte inneemt. Gewoon even niet anders zijn, maar gelijk. Gelijk in gedachten en gevoelens, gelijk in verdriet en gemis, gelijk in kind zijn maar ook ineens zo volwassen, gelijk in zoeken naar vastigheid, evenwicht en houvast.

Naar mate het weekend dichterbij komt, vormt er zich een knoop in mijn maag. Ik begin er zelfs een beetje tegenop te zien. Allerlei gedachten stormen door mijn hoofd en maken me onrustig. Het gaat toch eigenlijk wel lekker nu? De kinderen zijn gewend aan hun nieuwe huis, aan de nieuwe school en aan het samenwonen met elkaar in een nieuwe gezinsdynamiek. Ook zelf ga ik eigenlijk heel goed. Ik geniet van mijn nieuwe leven met Harold en de kinderen, krijg volop energie van mijn werk en studie, geniet van de ontspannen en gezellige momenten met vrienden en vriendinnen. Moet ik dat nu wel allemaal overhoop gaan halen door het verdriet en het gemis zo weer aan te raken?

Eigenlijk gaan we zo op in ons nieuwe leven 2.0 dat rouw niet meer zo op de voorgrond staat als in de eerste twee-en-half jaar. Het is er wel, maar minder bewust aanwezig. Het verdriet en gemis sluimert op de achtergrond met ons mee. Geen dag gaat voorbij dat we niet aan je denken en gesprekken voeren over en tegen jou. Maar we leven ook ons leven, maken nieuwe dingen mee, genieten daar ook weer van. Het is zo'n schril contrast met hoe donker, koud, leeg en alleen het was. Ik ben bang om terug te gaan naar dat gevoel, naar die allesomvattende leegte en donkerte..... Ik ben het niet vergeten, het is er nog steeds, maar ik wil niet meer terug. Ik wil leven!!!! 

Met een knoop in mijn maag en knikkende knieën besluit ik te gaan, met name voor de kinderen die hier zo'n behoefte aan hebben. Er valt altijd iets te halen en te leren en met lotgenoten samen zijn is fijn, heb ik al eerder ervaren. Ik geef mezelf een dikke schop onder mijn kont en tover een glimlach op mijn gezicht en stap hand in hand met mijn minimensjes die een stuk dapperder zijn dan ik, dit avontuur in. 

Hartverwarmend worden we ontvangen door het team vrijwilligers. Alle zorg wordt ons dit weekend uit handen genomen. We worden heerlijk verwend en vertroeteld. We hebben heerlijk opgemaakte bedjes, uitgebreide maaltijden, heerlijke koffie en thee met altijd wat lekkers erbij. We hebben een goed gevuld programma, waar veel ruimte is voor de eigen ervaring en beleving en momenten om te leren met en van elkaar, voor zowel jong als oud. En als hoofdingrediënt is er heel veel ruimte, heel veel podium voor de persoon die we zo missen, want daar draait het hele weekend tenslotte om; het draait om jou! 

Het gezelschap is een mengelmoes van vrijwilligers, kinderen en (weduw)ouders. Allemaal dragen we een verlies met ons mee. Allemaal hebben we rouw diep in de ogen gekeken. We zijn verbonden met elkaar met onzichtbare draden, zonder dat we elkaar kenden en zonder dat we het wisten. En die verbinding blijkt wel in de loop van het weekend. Ondanks dat alle situaties van elkaar verschillen, delen we wel in hetzelfde verdriet, in hetzelfde gemis, in hetzelfde gevecht om na de dood iets van het leven te maken. De stappen die we zetten, allen op onze eigen manier, hebben vele overeenkomsten. We kunnen ze delen, elkaar hier in aanvullen, aanmoedigen en versterken. Er ontstaat een gevoel van je bent niet alleen! 

Het hele weekend sta ik stil bij jouw dood, bij de impact die het had en nog heeft, bij wat het met me heeft gedaan, hoe het me veranderd heeft. Ik sta stil bij dat gemis en verdriet en deel mijn woorden, deel mijn verhaal over jou met een groep ouders die in dezelfde schoenen staat. Mijn tranen zijn niet altijd zichtbaar, mijn verdriet laat ik niet zo snel zien. Dit weekend krijgen ze vorm door de teksten die ik schreef, de knutsels die ik maakte en in de gesprekken die ik had. En in de aanwezigheid van drie geweldige topvrouwen, voelde ik dat het gemis en het verdriet er nog steeds kan en mag zijn, dat het niet erg is om te delen, dat je evenwicht daardoor niet omver wordt geschopt. In de aanwezigheid van die drie, stonden we daar midden op de hei, luisterend naar een nummer uit onze janklijst en vonden mijn tranen eindelijk weer een weg naar buiten. Het verlichtte mijn hart en de last van mijn schouders. 

Wat een ervaring zijn we rijker. Niet alleen ik, maar ook de kinderen vonden een verbondenheid die niet in woorden te vatten is. De herkenning van niet de enige zijn, dat het normaal is wat je voelt, die erkenning en de geruststelling is precies wat ze nodig hadden. Spelen, lachen, praten, huilen, alles kan en alles mag. En ook hier leren ze de belangrijkste lessen van het leven: 'Je bent goed zoals je bent' en  'Je mag er zijn, in alles wat je voelt en in alles wat je denkt! Het is goed'. Ze (we) leren voelen dat het evenwicht tussen beleven, herleven en doorleven een zoektocht is, dat je af en toe mag wankelen, maar dat er altijd mensen zijn op wie je terug mag vallen. Mooie vriendschappen zijn gesmeed, door die onzichtbare verbonden draden van gelijkheid. Herinneringen worden zorgvuldig ingepakt! We zijn een intense, warme ervaring rijker!

We nemen afscheid van de groep, van dit weekend en de vrijwilligers. Uitbundig worden we uitgezwaaid en rijden we onze nieuwe werkelijkheid weer in. Langs mijn wangen rolt een traan. Dit keer geen traan van verdriet, maar van dankbaarheid. Dankbaar dat ik dit weekend mocht beleven, dat ik fijne mensen mocht leren kennen, dat de kinderen hier zo van zijn gegroeid en dat dit weekend ons weer even dichtbij jou bracht. Want dichter bij jou is wat ik wil, dichter bij omdat de afstand met het doorrazen van de tijd steeds groter wordt. Maar dit weekend waren we weer even heel dicht bij jou, verbonden met elkaar door de liefde. Een verbintenis die geen grenzen kent...... Jij en ik voor altijd!